م. سین برای مأموریت رفته بود عسلویه و آنقدر طول کشیده بود که دلم تاب نیاورد و راهی آنجا شدم. شهری به شدت صنعتی، پر از چراغ و ساحل های سنگی و بازار شلوغ و کثیف، مقصدی دائمی برای جویندگان کار، سین به علت نبود جا مجبور شده بود در مسافرخانه‌ای مستقر شود در وسط شهر که کاه‌گلی نبود اما چیزی از آن هم کم نداشت. درب و داغان و قدیمی بود. بهترین اتاقش که سین شبی سی و پنج هزار تومان، کرایه اش کرده بود. دیوارهایش جا به جا کنده شده بود و باید مواظب می‌بودی با دیوار تماسی نداشته باشی که گچی شوی و همراه با خودت پوکه‌های گچ را روی زمین پخش کنی. فرش سوخته و پاره بود و تختی آهنی و‌ زنگ‌زده که نگاهش می‌کردی جیر جیر می‌کرد وسط اتاق گذاشته بودند. سرویس بهداشتی و حمام که از یک سوراخ در کف و یک‌دوش آویزان از سقف تشکیل می‌شد. کاشی‌ها را که دیگ

ر نگویم. همه‌چیز تغییر شکل داده بود. باید با آن مکان مدارا می‌کردی فرو نریزد. کلیشه است اما آنج